Bir zamanlar, bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış: mutluluk, üzüntü, bilgi, zenginlik, kibir, aşk ta dahil tüm diğerleri yaşarlarmış.
Bir gün adanın batmakta olduğu, duygulara haber verilmiş. Bunun üzerine hepsi, adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar. Aşk, adada en sona kalan duygu olmuş. Çünkü, mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş. Ada neredeyse battığı zaman, aşk yardım istemeye karar vermiş.
Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinden geçmekteymiş. Aşk;“zenginlik benide yanına alır mısın?” diye sormuş. Zenginlik;” hayır alamam, teknede çok fazla altın ve gümüş var, senin için yer yok” demiş.
Aşk çok güzel bir yelkenin içindeki kibirden yardım istemiş. “-Kibir lütfen bana yardım et” demiş.”- sana yardım edemem aşk, sırılsıklamsın ve yelkenimi mahfedebilirsin” diye cevap vermiş Kibir.
Üzüntü yakınlarındaymış ve Aşk yardım istemiş. “Üzüntü, seninle geleyim” demiş. “Oooff, Aşk o kadar üzgünüm ki, yalnız kalmaya ihtiyacım var” demiş.
Mutlulukta Aşk’ın yanından geçmiş ama o kadar mutluymuş ki, Aşk’ın çağrısını bile duymamış.
Aşk birden bir ses duymuş.”Gel Aşk, seni yanıma alacağım…” demiş. Bu Aşk’tan daha yaşlıca birisiymiş, Aşk o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki kendini onu yanına alanın kim olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş. Yeni bir kara parçasına vardıklarında Aşk’a yardım eden, yoluna devam etmiş. Ona ne kadar borçlu olduğunu farkeden Aşk, Bilgi’ye sormuş:” bana yardım eden kimdi?” Bilgi:” O, Zaman’dı” diye cevap vermiş.
Aşk “Zaman mı, neden bana yardım etti ki” demiş. Bilgi gülümsemiş “Çünkü, sadece Zaman, Aşk’ın ne kadar büyük olduğunu anlayabilir” demiş…
Kuzi, sag ol ;-)
